Kiedy warto wykonać operacje odstających uszu?

Uszy to ten element naszego ciała, na którym nie skupiamy zbyt dużej uwagi. Przynajmniej do czasu, póki nie zauważymy, że rzucają się one w oczy: są zbyt duże, odstające albo niekształtne. Z czasem takie uszy staja się źródłem jednych z największych kompleksów a ich posiadacz ma nieustanne wrażenie obserwacji i z dnia na dzień zatraca swoją pewność siebie.

Warto również wspomnieć, że badania przeprowadzone na temat postrzegania cudzych uszu wykazały, że wiele osób zwraca uwagę na ich kształt, wielkość i pozycję. Na podstawie wyglądu uszu oceniamy często atrakcyjność danej osoby, dlatego tez osobnicy z małymi, przylegającymi do czaszki uszami uważani są za osoby dużo bardziej pociągające, niż te które posiadają odstające uszy. Na szczęście współczesna medycyna jest w stanie poradzić sobie z tym problemem przy pomocy korekcji uszu. Jak wygląda taki zabieg i kiedy warto poddać się korekcji uszu?

Jakie rodzaje wad może skorygować korekcja uszu?

Korekcja uszu to zabieg oddziałujący zarówno na fizjonomię jak i psychikę osoby borykającej się z tym problemem. Dzięki niewielkiej operacji możemy w łatwy sposób pozbyć się nie tylko szpecącego nas defektu ale i zniwelować kompleksy i poprawić nasz ogólny stan psychiczny oraz pewność siebie.

Najczęstszym defektem uszu, z którym spotykają się kliniki i szpitale jest problem odstających małżowin usznych. Duży kąt pomiędzy głową a uchem wygląda z reguły dosyć nieestetycznie i często jest powodem kompleksów oraz frustracji. Odczucia te towarzyszą najczęściej kobietom, które defekt ten próbują zakryć stale rozpuszczonymi włosami. Omawiana korekta odstających uszu sprowadza się do wykonania małego nacięcia tuz za uchem a następnie zmniejszenia stopnia, w jaki odchylone jest ucho od głowy. Jest to zabieg stosunkowo szybki i nie wymagający dłuższego przygotowywania.

Odstające małżowiny uszne to jednak nie jedyne wskazanie do przeprowadzenia tego typu zabiegu. Wszystkie defekty kwalifikujące do korekcji uszu można podzielić na te wrodzone oraz nabyte i są to:

• anocja i mikrocja – wady genetyczne polegające na całkowitym braku ucha lub na niewykształceniu jedynie niektórych struktur ucha zewnętrznego. Niwelowanie tego defektu polega na wszczepienie w miejsce brakującego ucha implantu lub pobranej z innej części ciała i uformowanej kości;
• Guzek Darwina oraz ucho satyra – kolejne wady wrodzone. Pierwsza polega na wystąpieniu zgrubienia w miejscu górnej, tylnej części ucha. Druga zaś charakteryzuje się spiczastym zakończeniem górnej części ucha. Oba defekty niweluje przeprowadzenie operacji plastycznej;
• zwinięcie małżowiny usznej – kolejna wada genetyczna charakteryzującą się nieprawidłową budową małżowiny. W przypadku tego defektu ucho może być zwinięte na zewnątrz lub do wewnątrz;
• ucho zapaśnika – jest to wada nabyta występująca u zawodników uprawiających sporty kontaktowe, takie jak boks czy MMA. Jest to uszkodzenie mechaniczne małżowiny usznej, które powoduje, że ucho zaczyna przypominać kalafior.

Problem odstających uszu u najmłodszych

Z uwagi na to, że odstawanie uszu jest wada wrodzoną występuje ono już u noworodków. Zdarza się, że defekt ten wynika z ułożenia dziecka z łonie matki, jednak w tym przypadku po jakimś czasie ucho samoistnie wróci na odpowiednią pozycję.

Warto również pamiętać, że małżowina uszna rozwija się aż do 6 rok życia, dlatego też poniżej tego wieku nie wykonuje się żadnych zabiegów korygujących. Należy przy tym zaznaczyć, iż w przypadku wad wrodzonych żadna czapka czy opaska nie są w stanie pomóc a zmuszanie dziecka do ich noszenia może wywołać dyskomfort i zniechęcić dziecko do nakryć głowy.

W przypadku dzieci starszych rozwiązaniem tego krepującego problemy jest otoplastyka (operacja plastyczna uszu). Zabiegi takie są refundowane przez NFZ do czasu ukończenia przez dziecko 14 roku życia.

Jak wygląda zabieg korekcji uszu?

Tego typu zabiegi nie są zbytnio skomplikowane, jednak zawsze warto upewnić się co do fachowości placówki do której udajemy się z problemem. Zabieg otoplastyki polega na wykonaniu niewielkiego nacięcia tuz za uchem mające na celu łatwy dostęp do chrząstki. Kolejny krok to modelowanie ucha, które może polegać na zmianie: jego pozycji, wielkości, kąta odstawienia od głowy lub też odbudowie części czy całego ucha. Cały zabieg trwa około godziny i wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym. Rekonwalescencja nie jest skomplikowana, dlatego po zabiegu pacjent może udać się do domu.

Jak odpowiednio przygotować się do zabiegu?

Zabiegi z dziedziny otoplastyki zawsze poprzedzone są konsultacja lekarską oraz wywiadem medycznym mający na celu wyeliminowanie wszelkich przeciwskazań. Niezbędne jest również wykonanie kompletu badań, takich jak morfologia, anty-HCV, anty-HBs oraz układ krzepnięcia krwi. Wszelkie informacje zebrane przez lekarza posłużą ocenieniu, czy pacjent może być poddany zabiegowi, czy też nie. Schorzenia dyskwalifikujące do otoplastyki to anemia, problemy z ciśnieniem tętniczy oraz zaburzenia krzepliwości krwi.

Rekonwalescencja po zabiegu

Odpowiednie postępowanie po zabiegu otoplastyki jest gwarancją skuteczności zabiegu, dlatego warto zwrócić na nie szczególna uwagę. Stanem całkowicie normalnym jest odczuwanie bólu głowy, opuchlizna oraz zaczerwienienie w okolicach zabiegowych przez kilka dni od zabiegu. Zaleca się wtedy stosowanie odpowiednio wyznaczonej przez lekarza prowadzącego dawki leków przeciwbólowych oraz przeciwzapalnych. W okresie tym bardzo ważny jest również odpoczynek wspomagający regenerację.

Absolutnie zakazane jest spanie na boku. Najlepszym rozwiązaniem jest spanie na wznak z poduszkami podłożonymi pod głowę. W pierwszym tygodniu od zabiegu niewskazane jest również moczenie rany a co za tym idzie mycie głowy. Jeśli zaś chodzi o farbowanie włosów i wszelkie chemiczne zabiegi fryzjerskie należy się z nimi wstrzymać do czasu całkowitego wygojenia blizny za uchem.

Jak długo trwa rekonwalescencja po zabiegu?

Po kilku dniach od zabiegu następuje wymiana bandaży na lżejszą i dużo bardziej wygodna opaskę. Zdjęcie szwów następuje zazwyczaj po około 2 tygodniach, jednak nie jest to koniec rekonwalescencji. Wskazane jest noszenie opaski przez przynajmniej kilka kolejnych tygodni oraz unikanie większego wysiłku fizycznego. Całkowity czas dochodzenia do pełni sprawności może potrwać do pół roku od zabiegu, jednak efekt wart jest każdego poświęcenia.